Når ein kjem på sjukehuset med ein elektrisk skade eller annan brannskade vil ein umiddelbart verte møtt av helsepersonell. Ved store skadar vil ein gjerne nytte eit standardisert traumemottak for å utelukke livstrugande skadar.

Når det gjeld sjølve brannskaden er det viktig å få vurdert om den er så djup at den må opererast eller om den har muligheit til å gro av seg sjølv. Dei fleste elektriske skadar er så djupe at det vert behov for operasjon med hudtransplantasjon. Vidare er det viktig å kunne berekne omtrent kor mykje av hudoverflata til pasienten som er forbrent. Dette gjer at ein kan berekne behovet for væsketilførsel dei fyrste timane. Dette behovet kan vere svært stort, og for å unngå at pasientane går i sjokk (livstrugande fall i blodtrykk), er det viktig å komme i gang med å gi væsketilførsel tidleg ved store skadar.

Det er difor viktig at ein kan få undersøke heile hudoverflata til pasienten og ein ynskjer difor gjerne å vere i eit godt oppvarma rom for å unngå at pasienten vert nedkjølt.

Ved elektriske skadar kan det foreligge store vevsskadar som ikkje umiddelbart er synlege. Dette avheng av straumgangen gjennom kroppen. Ved høgspenningsskadar vil det ofte vere behov for umiddelbar operasjon. Det er då oftast snakk om eskarotomiar (å dele den uelastiske, brannskadde huden slik at ein unngår skadeleg auke av vevstrykket i den aktuelle delen av kroppen) eller fasciotomiar (å dele ei muskelhinne for å unngå skadeleg auke av vevstrykket inne i ein muskel).

Utredning og vurdering av skadane er vanlegvis unnagjort i løpet av eit par timar. Men dette kan variere veldig. I mange tilfelle vil ein gjere ei ny vurdering av skadane 1-2 døger etter fyrste undersøking.

Behandlinga av elektriske skadar består som oftast av operativ behandling, det vil seie operasjon med fjerning av forbrent vev og dekking av sår med delhudstransplantat.

Vidare kan det vere behov for operasjon for å fjerne øydelagt vev som følge av straumen sin gang gjennom kroppen. Spesielt gjeld dette skadar som følge av høgspenning. Då motstanden i ulike vevstypar varierer, kan dette skademønsteret vere uforutsigbart. Der straumen møter motstand utviklar det seg høg temperatur og vevsskade, gjerne ikring større ledd og i ulike musklar. Det kan vere behov for fjerning av store mengder øydelagte musklar og anna vev og i ein del tilfeller endar ein opp med behov for amputasjonar.

Tida behandlinga tek, varierer veldig.  Små skadar som gror utan operasjon, tilheler gjerne i løpet av 2-3 veker.

Større elektriske skadar som skuldast høgspenning treng operativ behandling og treng gjerne lengre tid for å tilhele. I nokre tilfelle kan behandlingsløpet strekke seg over fleire månader.

Dersom ein har gjenverande sår eller har behov for oppfølging for å unngå skjemmande arr, vil ein verte følgt opp ved sjukehuset sin poliklinikk. Tida for oppfølging varierer mykje ut frå kva skade pasienten har hatt.

Dersom ein har gjennomgått ein skade som følgje av høgspenning eller lynnedslag, kan det ofte vere aktuelt med oppfølging av nevrofysiolog for å avdekke diffuse skadar på perifere nerver. Det kan og vere aktuelt med oppfølging frå nevropsykolog for å avdekke eventuelle diffuse seinfølger for hjernefunksjon.